Puur, eerlijk en oprecht. Het zijn drie woorden die ik regelmatig als tinteling voel tijdens een gesprek met een van mijn coachkids.
Kinderen komen om verschillende redenen bij mij. Maar altijd vanwege gedragsproblemen. Maar ik vraag me toch echt af of het probleem het gedrag is, of de manier waarop wij als volwassene omgaan met onze kinderen.
Tijdens de coaching maken we veel plezier. Er wordt veel gelachen, geknutseld en gespeeld. Spel: van een sportief spel, met of zonder competitie-element tot een gezelschapsspel. Noem het playfulness. Maar daar gebeurt het! Daar komen we met elkaar in contact en ontmoeten we elkaar echt.
Ik zie puurheid in de kinderen. Ze willen gezien en gehoord worden. Als we ze gaan vertellen hoe ze het moeten doen, of wat ze oeten doen, dan komt er een weerstand in hen naar boven drijven! Ze staan midden in het hier en nu vanaf dat ze geboren worden. Wij als volwassenen zorgen door onze manier van leven dat ze al vrij snel uit het gevoel stappen en in hun hoofd. Tijdens het spel, komen we weer tegemoet aan het voelen. Ontstaat connectie en zijn de kinderen puur.
Voor de gek houden kan ik wel hoor. De kinderen trappen met open ogen in mijn flauwe grapjes. En we lachen er smakelijk om. Tegelijkertijd voelen ze de intentie dat ik eerlijk ben. Het grapje is bedoeld om ze scherp te houden, of om even te grinniken. Gewoon om het luchtig te houden. En grapjes maken ze zelf ook. Nooit met een verkeerde bedoeling, juist om te spelen. Het is okee, het geeft ruimte om ook zwaardere onderwerpen aan te snijden.
Het spel dat we spelen is oprecht. Ik zie veel vaardigheden verbeteren en zoek steeds naar nieuwe ingangen. We voelen allebei en geven woorden en betekenis aan dit gevoel.
Soms is het een mooie knutsel, en elke knutsel heeft een doel. Tijdens het werken praten we gezellig. Vanuit deze intimiteit leert het kind zich steeds beter kennen. Talenten en uitdagingen worden duidelijk. De acceptatie dat het kind gewoon goed is zoals ze is.
Soms is het een gezelschapsspel. We proberen elkaar te overbluffen. Maken een plan en stellen het bij. Motivatie, plezier, flexibiliteit en omgaan met teleurstellingen en succes. Veerkracht groeit. En we durven eerlijk te zijn, want dat mag. Je mag je emoties laten zien, want dat helpt je te verwerken waar je zo bezorgd over bent. Verdriet, boosheid en plezier, het hoort er gewoon bij.
Een andere keer spelen we een fysiek spel. En hoe ver mag ik gaan? Gaat het kind de uitdaging aan of geeft hij het op? Vermijdt hij de confrontatie? Ik benoem wat ik zie, zonder oordeel. Want dat blijft belangrijk, ik wil puur zijn en de oplossing uit het kind laten komen. Al het talent is er al, dat mag het kind nog ontdekken. En elke keer dat hij een grens verlegd, is hij weer een stukje dichter bij zijn eindbestemming.
Het is voor het kind belangrijk om te weten dat elke oplossing goed is. Als je maar in beweging komt. Als je maar leert van de dingen die anders hadden gekund.
Naast mijn werkplekje zit de orthopedagoog leren. Daar wordt serieus gewerkt. En ze horen (en soms zien) ons lachen en spelen. Ik ben trots. Mijn coachkind zegt vol trots te weten welk beroep hij later wil: hij wil mijn werk. Playfulness. Ja, ik heb de mooiste baan!