Overexcitability Sensitief: Masker
Wat doe je als hoogsensitief persoon op het moment dat je jezelf niet helemaal veilig voelt op de plek waar je op dat moment bent?
Daar zit ik, met een 13 jarig hoogsensitief meisje. Ze is heel boos, dat voel ik aan alles. Haar stem is hard, haar uitspraken ook. In haar uiterlijk zoekt ze grenzen op. Op school zet ze haar hoed of muts niet af, dat hoort bij haar identiteit. Ook haar kleding is uitgesproken, kettingen, gaten, kistjes aan.
Ik probeer te zoeken naar een ingang voor het gesprek. Hoe gaat het met je, lijkt een goede eerste vraag te zijn. Hoewel ik eigenlijk al een klein beetje kan inschatten dat het vandaag een moeilijke dag is. En zodra ik die vraag stel, blijkt dat ook zo te zijn. Er komt een heel verhaal!
Niemand lijkt haar te begrijpen, zo begint ze. Ze wil graag dat anderen gaan snappen dat ze niet zomaar kunnen bepalen wat goed is voor haar. Dat weet ze zelf ook wel. En bij haar moeder kan ze helemaal niks goed doen! Die snapt niks van wat er in haar om gaat. Er is thuis alleen maar ruzie tussen haar en haar moeder.
Op school ligt ze buiten de groep. En daar geeft ze niks om. Want zo is het lekker rustig. En ze moeten haar maar nemen zoals ze is.
Als ik haar vraag hoe dat dan is, kijkt ze me met grote blauwe ogen aan. Iets heb ik geraakt. Nou gewoon, dit ben ik. Ik praat nu eenmaal hard en als je me als Sh*t behandelt, behandel ik jou ook zo.
Dat is duidelijk! Maar wat doet al die boosheid met je? Vraag ik haar. Het doet haar niks. Thuis op haar kamer heeft ze rust en dat is genoeg.
Eigenlijk voel ik met haar mee. Wat een strijd moet ze leveren. Ze is een heel gevoelig meisje en voelt precies haar omgeving aan. Ze voelt de sfeer, emoties, strijd in de klas, zorgen die anderen hebben en omdat ze niet precies weet wat nu bij haar hoort en wat van de ander is, staat ze constant in overlevingsstand. De boosheid is een masker, een manier om met haar emoties om te gaan.
Pien is hoogsensitief. En naarmate ik langer met haar werk, zie ik ook dat haar boosheid voortkomt uit een drang om balans te vinden tussen spanning en ontspanning. Ze heeft al veel manieren gevonden om ermee om te gaan. Ze weet dat ze slecht slaapt bij volle maan, heeft een hele schatkist met edelstenen thuis en draagt er altijd een aantal om haar nek. Pien staat in standje overleven. De boosheid is een masker. Ik wil graag met haar op zoek naar de echte Pien. En haar talent/overexcitabilitie Sensitiviteit ombuigen naar iets positiefs. Want achter dat masker van boosheid, zit een prachtig mens verborgen.
In een eerder blog (alles wat je aandacht geeft groeit) heb ik het gehad over de moleculen in water. Ik probeer met Pien te zoeken naar de moleculen in haar lichaam. Hoe worden die gevoed?
We maken twee potjes met witte rijst en Pien heeft de opdracht om twee weken de ene pot steeds uit te schelden. Dat is de rotpot. De andere pot vertelt ze dagelijks hoe mooi en slim de rijstkorrels zijn. Pien kijkt me niet begrijpend aan. Toch is ze getriggerd en gaat ze twee weken aan de slag.
Al snel blijkt dat de rotpot gaat stinken en er
komen schimmels op de rijst. De andere pot blijft frisser ruiken en de rijst blijft wit. Ik heb haar aandacht.
We besluiten om te onderzoeken wat boosheid met haar doet en welke gevoelens en klachten dat ze fysiek heeft. Pien laat langzaam haar masker zakken. Ze is eenzaam en onzeker. Ze heeft last van de drukte in de klas. Ook het onderlinge gedraai vindt ze lastig. Zij wil opkomen voor anderen, maar wordt door haar omgeving vaak teruggefloten. Het feit dat ze op zoek is naar haar identiteit is hierin niet helpend. Het enige dat ze wil is erkenning. Erkenning voor haar gevoelens, voor wie ze is, voor de stemmen in haar hoofd, voor haar creativiteit.
En als we haar omgeving in kaart brengen, blijkt dat ze het eigenlijk best goed ziet. Maar de manier waarop ze ermee omgaat is niet de juiste. Door haar boosheid jaagt ze juist mensen tegen zich in het harnas.
We besluiten om op zoek te gaan naar manieren
om gehoord te worden. En eerlijk is eerlijk: het masker zakt langzaam en beetje bij beetje zie ik vaker de echte Pien. Er is nog een lange weg te gaan. Want haar verdriet broeit al jaren in haar lijf. Dat veranderen we niet in een paar weken.
Vanuit mindfulness based cognitive therapy en voice dialogue kijken we naar wat er speelt. Pien kan het verleden niet meer veranderen en dat hoeft ook niet. Maar het is wel fijn om er op een andere manier naar te kijken en de ervaring in te zetten als kracht in volgende situaties. Want krachtig is ze er wel van geworden.
Door te reflecteren op situaties, merkt Pien dat ze een andere rol aan kan nemen. Bewust even afstand nemen, letten op je ademhaling en dicht bij jezelf blijven, zorgt ervoor dat ze beter in balans is. Door anderen niet te veroordelen, maar nieuwsgierig te zijn naar waarom of door juist wat zachter te kijken naar de drijfveer van een ander vanuit de cirkel van betrokkenheid, kan ze haar harde masker laten zakken. Nog steeds is er een masker, maar een die beter bij haar eigen gezicht past.
